Delaila Amega spreekt zich uit: ‘Alleen zijn in het buitenland heb ik onderschat’

Door Richard van der Made

Het kleine vrolijke beestje is haar steun en toeverlaat. De Bolonka Zwetna, oftwel het ‘gekleurde schoothondje’ van Delaila Amega. Een zeldzaam Russisch ras met als belangrijke en fijne eigenschap: zeer sociaal. ‘Het was mijn beste keuze ooit om Nola in mijn leven te halen’, vertelt ze trots. ‘Ik neem haar ook bijna overal mee naartoe, alleen niet naar trainingen en wedstrijden. Nola geeft zoveel liefde en zorgt er gewoon voor dat ik me niet alleen voel.’

Het zijn mooie woorden van misschien wel het boegbeeld van Oranje voor de toekomst. Fraaie uitstraling, extreem getalenteerd en uitermate explosief en lichtvoetig. Bovendien is de spelverdeelster gezegend met een loepzuiver (onderhands) schot en is ze tactisch sterk. Ambitieus zoekt Amega haar route naar de absolute top. Een weg die niet altijd van een leien dakje gaat, zo heeft ze al ondervonden.

Op jezelf
‘Als topsporter ben je soms gewoon eenzaam’ openbaart ze. ‘Ik heb dat in het begin in het buitenland best wel onderschat. Vanaf mijn 14e ging ik al op Papendal wonen, maar dat was toch anders. Daar zat je met 30 meiden in een sporthotel en had je altijd wel iemand om je heen. Maar als je dan ineens ver weg in Metzingen woont, is dat toch andere koek. Je ouders zitten plotseling op acht uur rijden en je bent veel meer aangewezen op jezelf.’

Andermans troep
Delaila Amega, dochter van een Ghanese vader en een Nederlandse moeder uit de regio Alkmaar, woonde in Duitsland aanvankelijk met twee teamgenootjes in hetzelfde huis. Het was de opmars naar de ‘aankoop’ van Nola. ‘Ik kan best goed alleen zijn hoor’, verhaalt ze over die eerste jaren. ‘Maar op een gegeven moment zit je liever niet meer in andermans troep. Toen ik op mezelf ging wonen kwam het idee om een hondje te nemen. Ik had daar ook wel tijd voor. Je gaat dan ook wat sneller de deur uit om even lekker te wandelen.’

Maura Visser
‘Wat je op een normale dag doet, is vaak wachten op de twee dagelijkse trainingen die staan gepland. Soms is dat best saai en voel je je wel eens alleen. Je familie zit ook nog eens op grote afstand. Toen ik Nola kreeg, bracht dat steun tegen die eenzaamheid. Ik heb er ook wel over gesproken met Maura Visser die in Duitsland ook jaren alleen zat en toen veel steun had aan haar hondje. Ze vertelde mij hoe fijn dat was.’

Nu verblijft de 22-jarige Amega, die debuteerde bij SEW en later voor Quintus speelde, sinds enkele maanden weer in haar geboorteplaats Heerhugowaard. ‘Het is wel even weer wennen als je op je 14e al uit huis bent gegaan’, lacht Amega. Vanuit de vertrouwde Polder laat ze weten voorzichtig te zijn. ‘Je wil absoluut niet dat je ouders iets oplopen. In het begin keek ik heel veel naar het nieuws en de persconferenties van de premier. Dat is nu iets minder geworden.’

Fysiek contact
‘Voor mijn gevoel gaat het namelijk iets beter en daarom ga ik zelf ook wat meer de deur uit. Ik ben erg blij met de versoepelingen. Tegelijkertijd blijf ik me wel goed aan de regels houden. Het is heel fijn dat mijn familie dichtbij is, maar ik knuffel nog niet met ze. Nola is het enige fysieke contact dat ik momenteel heb.’

Trainen doet Amega dagelijks met Bo van Wetering, haar voormalig teamgenootje bij TuS Metzingen en eveneens international. ‘Vanuit het NHV hebben we een schema gekregen en dat is grofweg de ene dag rennen en de andere dag krachttraining. Dat laatste doen we dan hier in de tuin. We hebben ook materiaal gekregen van de bond en zo blijven we zo fit mogelijk. Eigenlijk doen Bo en ik alles samen, dat is ook wel heel fijn.’

Looptraining met Bo

Veldje met goals
Om het gevoel met de bal niet helemaal te verliezen, passen en schieten de internationals ook nog regelmatig. ‘Er ligt hier vlakbij een veldje met twee doeltjes en daar gaan we dan naartoe. Af en toe even gooien, het voelt alsof je in de jeugd weer op het veld speelde’, lacht ze. ‘Natuurlijk, soms zijn er mentaal ook zware momenten in deze tijd. Het duurt wel erg lang allemaal. Maar de ene keer sleept Bo mij er doorheen en de volgende keer doe ik dat bij haar.’

Delaila en Bo op het veldje in de buurt

EK Frankrijk
Moeilijke momenten heeft Amega ook gekend tijdens haar revalidatieperiode. Op 23 februari 2019 scheurde de Noord-Hollandse haar voorste kruisband af tijdens een uitduel met Metzingen in Bietigheim. Net op tijd was ze fit voor het gouden WK in Japan. Ze mocht ook mee en schreef met Oranje historie. Toch liggen de mooiste herinneringen voor Amega in Frankrijk, waar ze onder de vleugels van Helle Thomsen voor de leeuwen werd gegooid. In het duel met Kroatië kregen basiskrachten rust. Amega greep haar kans en smeet acht keer raak. ‘Daar voelde ik voor het eerst dat ik erbij hoorde’, zegt ze enigszins bescheiden.

Vertrouwen
Ze kan er enthousiast over vertellen. ‘Ik had me geen beter openingstoernooi met het A-team kunnen bedenken. Dat EK zal me altijd bijblijven. Ik heb daar echt genoten van handbal. In een competitie is dat minder. Je staat op zo’n podium tegenover hele grote namen. In de catacomben stond ik ineens naast Neagu, speelsters waar je tegenop kijkt. Als je dan je steentje kan bijdragen, geeft dat zo’n goed gevoel. Ik voelde ook tijdens dat toernooi, dit is precies waar ik het voor doe. Zo’n volle hal in Parijs, dat was echt ontzettend kicken. Helle nam mij inderdaad overal mee naartoe. Ik zat bij persconferenties aan tafel, daar had ze gewoon schijt aan. Ook op het veld gaf ze mij ook het vertrouwen en benadrukte dat ik vooral moest doen waar ik goed in ben.’

Delaila in actie op het EK 2018

Videomeetings
Dat vertrouwen, gekoppeld aan fraaie staaltjes handbal, wilde Amega dolgraag etaleren bij haar nieuwe club Borussia Dortmund. Maar trainen zit er nog altijd niet in. ‘Er staat de komende tijd een aantal videomeetings gepland en we krijgen ook een schema. De voorbereiding start in principe op 11 juli. Normaal gesproken gaan Duitse clubs dan ook op trainingskamp naar het buitenland, maar dat gaat nu niet door. Ik hoop dat we in september weer echt kunnen spelen, al is het dan helaas zonder publiek.’

André Fuhr
De selectie van Borussia telt bijna meer Nederlandse speelsters dan Duitse. Acht Hollandse handbalsters staan vanaf komend seizoen onder contract. ‘Het is er heel professioneel’, heeft Amega al gemerkt. Bij de ambitieuze club die de Bundesliga in maart aanvoerde, wordt ze herenigd met haar oude trainer André Fuhr. ‘Hij traint heel hard en is misschien niet de allerbeste coach, maar zijn trainingen zijn ontzettend goed voorbereid. Van een middelmatig team weet hij een goed team te smeden. Onder hem heb ik mijn beste seizoen gehad bij Tus Metzingen. Ik hoop volgend seizoen dan ook een volgende stap te zetten in mijn ontwikkeling.’